Τρώγοντας, το άτομο καταπραΰνει τις ανησυχίες του και "γεμίζει" το εσωτερικό κενό του... Είναι ένας τρόπος αρνητικής έκφρασης εσωτερικών προβλημάτων και συγκρούσεων.  Αντιμετωπίζοντας το άτομο ένα ψυχολογικό του πρόβλημα, μέσω της τροφής καταστέλλει πολλές φορές την έλλειψη αυτοεκτίμησης που έχει για τον εαυτό του, αλλά και αισθήματα ανεπάρκειας που νιώθει σε διάφορους τομείς...  Το φαγητό του αποσπά την προσοχή από δυσάρεστα συναισθήματα, δηλαδή χρησιμοποιείται ώς μέσο "διαφυγής", ως δρόμος απόδρασης και χαλάρωσης από τις δυσάρεστες εντάσεις της ζωής (ανία, stress, έντονη συναισθηματική θλίψη, συγκρούσεις με προσφιλή άτομα, συνθήκες εργασίας, καθημερινή κόπωση).

Πηγή: Fairburn C.G "Overcoming Binge Eating", N. York: Guilford Press, 1995

Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ασθενών με ψυχογενή βουλιμία οι κρίσεις ανεξέλεγκτης υπερφαγίας (Binge Eating) ξεκινούσαν αμέσως μετά την εγκατάλειψη ή διακοπή κάποιας δίαιτας. Όσο πιο αυστηρές ήταν οι δίαιτες τόσο πιο αδυσώπητα πλήθαιναν οι κρίσεις λαιμαργίας.

Επομένως, κατ' επέκταση, η παχυσαρκία θεωρείται διατροφική διαταραχή, αφού εμφανίζει παρόμοια συμπτωματολογία με τους βουλιμικούς ασθενείς. 

Μια χοντρή παχύσαρκη γυναίκα καταπιέζεται διαρκώς από την ιδέα ότι "πρέπει να αδυνατίσει". Είναι περικυκλωμένη από ένα αδιαπέραστο προστατευτικό ψυχολογικό φράγμα, μια απόσταση που δημιούργησε ανάμεσα στον εαυτό της και στους άλλους. Χρειάζεται την απόσταση ακριβώς για να μη δεί ο κόσμος το πως είναι πραγματικά : ένα πλάσμα εύθραυστο και τρομοκρατημένο μήπως το απορρίψουν.

Η έναρξη των διαταραχών της διατροφικής συμπεριφοράς παρατηρείται σε ηλικία μεταξύ 14 και 16 ετών.

Σε ποσοστό μεγαλύτερο από 90%, οι διατροφικές διαταραχές αφορούν το γυναικείο φύλο.
Για τον γενικό πληθυσμό η συχνότητα εμφάνισης της ψυχογενούς βουλιμίας (Bulimia Nervosa), στο γυναικείο φύλο κυμαίνεται μεταξύ 1 -3 %, ενώ στον συνολικό πληθυσμό των παχύσαρκων ατόμων (άνδρες & γυναίκες) παρουσιάζει διακύμανση εώς 5 - 7%, με πολύ μεγάλη ευκολία εγκατάλειψης των προγραμμάτων απώλειας βάρους.

Περίπου το 1/3 των ασθενών με ψυχογενή βουλιμία είχαν εμφανίσει κατά το παρελθόν ιστορικό συμπτωμάτων ψυχογενούς ανορεξίας...
Η συχνότητα της διαταραχής της επεισοδιακής υπερφαγίας (Binge Eating Disorder) αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ότι κυμαίνεται από 25% εώς 55% στον πληθυσμό των παχύσαρκων ατόμων που συμμετέχουν σε προγράμματα θεραπείας της παχυσαρκίας (ενώ στον γενικό πληθυσμό 3-5%). Για την Ευρώπη, ποσοστό 75% των γυναικών θεωρεί πως έχει πρόβλημα αυξημένου σωματικού βάρους, ενώ στην πραγματικότητα μόνο το 25% είναι πράγματι παχύσαρκες (σύμφωνα με τις επιστημονικές πρότυπες σωματομετρήσεις). Εκτός από αυτό, πάνω από το ήμισυ του γυναικείου πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο ακολουθεί κάποια μορφή δίαιτας, μέσα στον χρόνο.

Οι περισσότεροι βουλιμικοί ασθενείς έχουν φυσιολογικό Profile σωματικού βάρους, με λίγες εξαιρέσεις υπερβάρους ή σοβαρής υποθρεψίας αντίστοιχα. 

Μία από τις συνήθεις παρανοήσεις είναι ότι όλοι οι βουλιμικοί ασθενείς είναι παχύσαρκοι... Τα βουλιμικά άτομα διατηρούν φυσιολογικό βάρος με τη βοήθεια ενός μηχανισμού εξισορρόπησης (επανάκτησης ελέγχου), που έχει ως βασικό εργαλείο την πρόκληση εμετού. 

Ομάδες υψηλού κινδύνου θεωρούνται τα κορίτσια εφηβικής ηλικίας, ο φοιτητικός πληθυσμός και οι νέες γυναίκες, με επιδόσεις και φιλοδοξίες σε επαγγελματικό επίπεδο.
Ανεξάρτητα από το σωματικό βάρος, τα άτομα που εμφανίζουν διαταραχή ελέγχου της πρόσληψης τροφής (Binge Eating) παρουσιάζουν συχνότερα ψυχιατρικές και συμπεριφεριολογικές διαταραχές με υψηλή βαθμολογία σε κλίμακες ψυχοπαθολογίας. 

Καταφεύγουν σε επικίνδυνες για την υγεία τους "μεθοδεύσεις" και με κύριο στόχο να αποφύγουν μια ενδεχόμενη ανεπιθύμητη αύξηση του βάρους τους με την ελπίδα ότι το φαγητό που έφαγαν δεν θα απορροφηθεί. 
Γίνεται εμφανής η ψυχοπαθολογική φύση αυτής της νοσογόνου κατάστασης, με τις αναμφισβήτητες οργανικές επιπτώσεις κι επιπλοκές που δημιουργεί:

Αδικαιολόγητος εκνευρισμός, Aπομονωτισμός, Aνασφάλεια, Συναισθηματική αποξένωση (ο ασθενής δεν αναφέρει σε κανέναν αυτό που του συμβαίνει), Γενικευμένη αίσθηση ανικανοποίησης στη ζωή του ασθενούς, Παραμόρφωση του σωματικού "εγώ", χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης, αίσθηση αλλοιωμένου επιπέδου συνείδησης (κατάσταση φυγής), σύνδρομο του "μονίμως αδικημένου", σαφής υποβάθμιση της ποιότητος ζωής, σεξουαλική παθητικότητα, οδυνηρά συναισθήματα με τύψεις, θυμό, ενοχές, μελαγχολία.

Κεντρικό σημείο για τον ασθενή αποτελεί ο νοσηρός "φόβος του πάχους", κάτι που προκαλεί και την διακώνιση της διαταραχής μέσα από συνεχόμενες υφέσεις κι εξάρσεις... Ο ασθενής επιβάλει στον εαυτό του ένα αυστηρά καθορισμένο όριο σωματικού βάρους (συνήθως παράλογο και αυθαίρετο), πολύ κατώτερο του επιτεύξιμου, "συντηρήσιμου" και ιατρικά άριστου επιθυμητού επιπέδου, το οποίο είναι κατά τη γνώμη του γιατρού απόλυτα συμβατό με την υγεία του. 

Μια ορισμένη τιμή του σταθμισμένου βάρους, ένας "μαγικός" αριθμός που καθορίζεται αυθαίρετα, γίνεται το κέντρο της προσοχής του ατόμου. 

Δηλαδή, δεν αδυνατίζει για να αισθανθεί καλύτερα, αλλά για να δει μια ένδειξη σε μια ζυγαριά !!! 

Μερικές φορές το άτομο δημιουργεί μια "ψύχωση" μ' ένα παντελόνι ή ένα μαγιό, μέσα στο οποίο πρέπει να "επιστρέψει".

Στις κρίσεις ανεξέλεγκτης πολυφαγίας οι ασθενείς βιώνουν μια ακατανίκητη και ασυγκράτητη διατροφική παρόρμηση, με κυριότερες αφορμές πυροδότησης τα δυσάρεστα συναισθηματικά βιώματα που προέρχονται από εσωτερικό "κενό", πλήξη, μοναξιά, λαχτάρα για συγκεκριμένη τροφή (από αίσθημα στέρησης), απουσία ραντεβού με το αντίθετο φύλο, άγχος και φόβος αποτυχίας στις εξετάσεις, έντονη απογοήτευση για το σχήμα και εικόνα του σώματος, κάποιες τυπικές οικογενειακές συγκρούσεις (καυγάδες), μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, η διάλυση μιας αισθηματικής σχέσης.

Κατά την "διαδικασία" της κρίσης οι ασθενείς μηχανεύονται - σκηνοθετούν απίστευτους τρόπους μυστικότητας, αφού τα βουλιμικά επεισόδια (ή οι κρίσεις υπερφαγίας) κατά κανόνα "προσχεδιάζονται" δηλαδή οι τροφές αποθηκεύονται ώστε να καταναλωθούν σε χρονική στιγμή που δεν υπάρχει πιθανότητα να διακοπεί αυτή η "δραστηριότητα" από άλλους εξωγενείς παράγοντες. 

Οι τροφές που χρησιμοποιούνται είναι συνήθως υπερθερμιδικές και "απαγορευμένες" (υψηλής περιεκτικότητος σε λίπη & υδατάνθρακες), ενώ "επιλέγονται" προσεκτικά ώστε να είναι εύκολη η κατάποση και η εξέμεσή τους (κρουασάν, τσιπς, παγωτά, σοκολάτες, γλυκά, αλλαντικά, τυριά).

Είναι αξιοσημείωτο, ότι οι ίδιοι ασθενείς "αρνούνται" τις τροφές αυτές κάτω από άλλες συνθήκες..... Ενώ αρχικά παρατηρείται ανακούφιση, ευφορία, έντονη ηδονή και ικανοποίηση, αργότερα νιώθουν αποστροφή, αηδία, ενοχή, θυμό !

Από την επόμενη ημέρα πιστεύουν ότι στο μέλλον θα ελέγχουν τον εαυτό τους και ότι δεν θα το επαναλάβουν... όλα ξαναρχίζουν πάλι από μηδενικό σημείο. 

Μερικές φορές η ποσότητα της τροφής που καταναλώνεται περιέχει μέχρι και το 20 - πλάσιο σε θερμιδική αξία συγκριτικά με την ποσότητα που θα καταναλωνόταν υπό φυσιολογικές συνθήκες !!!! Κατά κανόνα οι βουλιμικοί ασθενείς παρουσιάζουν την τάση να τρώγουν γρήγορα (με ανελέητες επιδρομές στο ψυγείο) και σε όρθια θέση τεράστιες ποσότητες τροφών, ακόμη και χωρίς να τις μασήσουν!!!

Η παραμικρή διατροφική απόκλιση την αναγκάζει να φτάσει στα "άκρα". Κανένα όριο, καμμία λογική (!!) βάσει της υποχρεωτικής επιλογής του ή όλα ή τίποτα.

Σε κάθε επεισόδιο βουλιμίας πολλές γυναίκες κάνουν εμετό από μία εώς δέκα φορές, ώστε να είναι σίγουρες πως έχει "βγεί" όλο το φαγητό. 

Το γεγονός ότι ο εμετός προκαλείται ευκολότερα με γεμάτο στομάχι αποτελεί ένα ακόμη κίνητρο που οδηγεί τον ασθενή σε πλήρες βουλιμικό επεισόδιο (εφ' όσον έχει πλέον αρχίσει την κατανάλωση). 

Δηλαδή, ενώ ένα γεύμα μπορεί να έχει ξεκινήσει τελείως φυσιολογικά, εξελίσσεται σιγά-σιγά σε βουλιμία, ενδεχομένως και αυθόρμητα κάποιες φορές. 

Πολλές βουλιμικές τρέμουν την αρνητική κριτική, δεν γευματίζουν όταν βρίσκονται ανάμεσα σε κόσμο (κοινωνικές εκδηλώσεις), γεγονός που διαταράσσει βαθιά την κοινωνική τους ζωή. 

Γεύματα σε εστιατόριο, γιορτές κλπ. γίνονται πηγές άγχους και δικαιολογιών, θέτοντας δυσεπίλυτα προβλήματα. Το βασανιστικό ερώτημα "πως πρέπει να μας βλέπουν οι άλλοι;" και η ενόχληση, που προκαλούν όλα αυτά, δεν φεύγει όσα χρόνια και άν περάσουν... 

Η ηδονιστική αξία της τροφής, δηλαδή η απόλαυση του φαγητού έχει πλέον καταντήσει "εφιάλτης". Συνήθως κανείς δεν θα φανταζόταν ότι τα άτομα αυτά "μπουκώνονται" μέχρι σκασμού κι έπειτα κάνουν εμετό! Είναι το μυστικό τους και δεν θα το αποκάλυπταν για τίποτα στον κόσμο...

Οι γυναίκες που υποφέρουν από διατροφικές διαταραχές φοβούνται ότι θα αποκαλυφτούν, θα εκτεθούν... "φυλακίζονται" όλο και περισσότερο στον εαυτό τους!

Από αυτή την ψυχική κατάσταση αναβλύζει μια καταστροφική συμπεριφορά και προκαλείται βαριάς μορφής κατάθλιψη, όπου η ζωή τότε εμφανίζεται χωρίς νόημα: δεν είμαστε πια σε θέση να "συμμετάσχουμε" στη ζωή, νιώθουμε αποκλεισμένοι από τα πάντα, είμαστε απαθείς, παθητικά αδρανείς, αναίσθητοι, όλα μοιάζουν ανούσια και παράλογα. 

Ακριβώς αυτή είναι η θεμελιώδης αίσθηση μιας βουλιμικής γυναίκας.

Κατά την επιστημονική άποψη, η αντίληψη της εξωτερικής εμφάνισης απαιτεί πνευματική και συναισθηματική λειτουργία,

ενώ αποτελείται από τρία (3) χαρακτηριστικά :

Επομένως, μια διατροφική διαταραχή μπορεί να σχετίζεται με ένα, ή περισσότερα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα, η διαταραχή της εικόνας σώματος μπορεί να αποτελεί διαταραχή της εικόνας ενός συγκεκριμένου σημείου σώματος (όπως στήθους, μηρών, μύτης, γοφών , προσώπου, περιφερειών μέσης & ισχύων). 

Στις διαταραχές της αντίληψης της εικόνας σώματος οι σωματικές διαστάσεις παρερμηνεύονται και υπερτιμώνται εμμένοντας σε απειροελάχιστα ελαττώματα (π.χ μερικά ίχνη κυτταρίτιδας), ή σε μία σιλουέττα που ποτέ δεν πρόκειται να αγγίξει μια "ανέφικτη" τελειότητα. Το άτομο προσπαθεί να αποφύγει την ίδια του την εικόνα από προσωπικές φωτογραφίες, καθρέπτες, Video... Σκέπτεται μόνον αυτά που δεν του αρέσουν στο σώμα του κι εξακολουθεί να αφήνει αυτές τις αρνητικές σκέψεις να καθορίζουν την συνολική του εντύπωση, παρ' ότι γνωρίζει πως έχει φυσιολογικό βάρος ! 

Η διαστρεβλωμένη σωματική εικόνα και η έλλειψη ικανοποίησης από αυτήν έχει ενοχοποιηθεί τόσο στην αιτιολογία, όσο και στην διατήρηση της ψυχογενούς βουλιμίας (ή ανορεξίας). Ερωτήσεις με πολύ "δύσκολη" απάντηση είναι οι παρακάτω:

Στις δυτικές κοινωνίες η λεπτόσωμη εμφάνιση στις γυναίκες έγινε συνώνυμη με τη δύναμη, την ευτυχία, την επιτυχία και την σεξουαλική ελκυστικότητα, ενώ αντίθετα η παχυσαρκία αντιπροσωπεύει την οκνηρία, την αυτοεγκατάλειψη και την έλλειψη θέλησης. 

Η απεγνωσμένη αναζήτηση μίμησης του ιδανικού σώματος ως πρότυπου ομορφιάς (αποτυπώνεται στις κούκλες τύπου - Barbie) προκαλεί εμμονές και λανθασμένες αντιλήψεις για τροφές που "αδυνατίζουν" ή "παχαίνουν" !!! 

Οι νέες γυναίκες στις δυτικές κοινωνίες δέχονται τεράστιες "πιέσεις" για να είναι "καλοφτιαγμένες, σφικτές και ηλιοκαμένες". 

Οι τηλεοπτικές σαπουνόπερες και διαφημίσεις παρουσιάζουν τις ηρωίδες λεπτές, νέες και όμορφες. 

Η "βιομηχανία την απώλειας βάρους" ανθεί. Κάθε χρόνο αρκετά βιβλία τσέπης και ειδικές εκδόσεις διάσημων περιοδικών εκθειάζουν μια "επαναστατική" νέα δίαιτα της μόδας, δήθεν ψυχολογικά και σωματικά ανώδυνη και με θαυματουργά εγγυημένα αποτελέσματα.... 

Ασφαλώς δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει καμία τέτοια δίαιτα, η οποία κατά κανόνα εξαφανίζεται για να παραχωρήσει τη θέση της σε κάποια άλλη νεωτεριστική δίαιτα.

Αυτό το συνεχές μπαράζ της προπαγάνδας και το ανελέητο "κυνήγι" του λεπτού σώματος, μέσω του συνεχούς κύματος διαιτητικών πληροφοριών απέκτησε παγκόσμιες διαστάσεις σήμερα.... Και σαν να μήν έφθανε αυτό, η παροχή φαγητού θεωρείται στην κουλτούρα μας σημείο φροντίδας και μια από τις κύριες κοινωνικές επαφές ! 

Αυτές οι κοινωνικές "πιέσεις" είναι αντιφατικές: πρέπει να τρώς ότι σου προσφέρουν οι άλλοι, αλλά δεν πρέπει να παχύνεις !!!! 

Κάτω από αυτόν τον ανελέητο ψυχολογικό "βομβαρδισμό" αντικρουόμενων μηνυμάτων, πολλές νεαρές γυναίκες βρίσκουν καταφύγιο ισορροπίας μεταξύ βουλιμικών επεισοδίων και αυστηρών διαιτών αδυνατίσματος... (προφανώς τρέφουν αυταπάτες). 

Δηλαδή, καθιερώνουν κατ' αυτό τον τρόπο έναν φαύλο κύκλο με περιόδους κραιπάλης και νηστείας (crash diets), ενώ εύκολα πλέον υποκύπτουν σε καταχρήσεις τροφής, απογοητευμένες μετά από μια σειρά αποτυχημένων απόπειρων αδυνατίσματος.

Έρευνες στις ΗΠΑ αναδεικνύουν τον επηρεασμό της κοινωνίας και τα αισθητικά πρότυπα που αυτή αναπαράγει, "καταδικάζοντας" τα παχύσαρκα άτομα σε κατάσταση "αποκλεισμού" και περιθωριοποίησης στην :

Ο ψυχοκοινωνικός καταναγκασμός που υφίστανται τα παχύσαρκα άτομα οδηγεί σε καταστάσεις απομόνωσης, έντονου stress και χαμηλής αυτοεκτίμησης, καθώς και στην ανάπτυξη αισθημάτων απόρριψης και ενοχής. Ο "στιγματισμός" αναφέρεται τόσο σε σωματικά, όσο και σε αυτούσια χαρακτηριστικά του χαρακτήρα τους.... Δηλαδή, η θεώρηση του παχύσαρκου ως "ψυχοκοινωνικά ασταθούς" και "κοινωνικά ιδιόρρυθμου" ατόμου βρίσκει γόνιμο έδαφος στα σημερινά προσχεδιασμένα και ομογενοποιημένα αισθητικά πρότυπα κι εμποδίζει την αποδοχή της παχυσαρκίας ως μιας σχετικά φυσιολογικής κατάστασης... 

Πολλά παχύσαρκα άτομα τίθενται σε μια διαρκή "βασανιστική" δοκιμασία με έντονες διακρίσεις στους εργασιακούς χώρους, στο σχολείο κ.α . Ενδεχομένως, από κάποιον εργοδότη να προτιμηθεί για πρόσληψη κάποιος διαβητικός ή καρδιοπαθής, παρά ένα παχύσαρκο άτομο !!! Άνδρες και γυναίκες με ωραία εμφάνιση είναι "αντικείμενα" ευνοϊκών προκαταλήψεων, όπου και θεωρούνται a priori πιο αγαπητοί και χαρισματικοί.

Η θηλυκότητα (και άρα η λεπτή σιλουέτα) αποδεικνύονται όχι μόνο πολύτιμα πλεονεκτήματα για τη γυναίκα στις ιδιωτικές σχέσεις και την επαγγελματική καταξίωση, αλλά και ένα ουσιαστικό στοιχείο της ταυτότητός της, ένα μέσο αυτοεπιβεβαίωσης. Το αμερικάνικο φεμινιστικό ρεύμα έφθασε στο σημείο να καταγγείλει τα ΜΜΕ (που συνεισφέρουν στον φετιχισμό) και τα επιβεβλημένα στη γυναίκα κοινωνικά στερεότυπα: 

Να είναι "αφύσικα" λεπτή και ταυτόχρονα καλή σύζυγος και μητέρα, δυναμική εργαζόμενη, άψογη οικοδέσποινα, ευγενική γειτόνισσα, "σέξι ερωμένη" δηλαδή κάτι σαν SUPERWOMEN !!!  Όλη αυτή η συσσωρευμένη πίεση πολλών δεσμεύσεων ταυτόχρονα, καθώς και η ακραία επιβεβαίωση των ατομικών αξιών ("Πρέπει πάση θυσία να είμαι....") καταλήγει σε μια σύγκρουση και αλλοτριωμένη σχέση με το σώμα, το οποίο δεν είναι πια μια πηγή απόλαυσης, αλλά ένα μέσο ισχύος.  Κυριαρχεί η αίσθηση στη γυναίκα να είναι λεπτή για να παραμείνει "ανταγωνιστική"... Ως μια προσωπική επιβεβαίωση αποζητά υπερβολικά την γενική επιδοκιμασία και αναγνώριση των άλλων, την κατάκτηση της εύνοιας (έπαινος) μέσω ενός ανέφικτου πρότυπου ιδανικής "τελειότητας". Ανάμεσα σε αυτό το κρίσιμο "υπαρξιακό" δίλημμα, παρουσιάζεται εξαιρετικά αυξημένη συχνότητα διατροφικών διαταραχών στα κορίτσια εφηβικής ηλικίας (ομάδα υψηλού κινδύνου), σε μια ιδιαίτερα στρεσογόνο περίοδο της ζωής και στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν τα προβλήματα που συνοδεύουν την διαμόρφωση της ταυτότητάς τους...

Αυτή η δυσαρέσκεια ως προς το σώμα και ο υποσιτισμός έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ στην συντριπτική πλειοψηφία των νεαρών κοριτσιών (επιδημιολογικές διαστάσεις), που τείνει πια να αποτελέσει "φυσιολογικό" χαρακτηριστικό γνώρισμα της ηλικίας, με σοβαρότατες επιπτώσεις για τον αναπτυσσόμενο οργανισμό (αμηνόρροια, οστική πυκνότητα, σιδηροπενική αναιμία). 

Είναι αξιοσημείωτο ότι ποσοστό > 50% των κοριτσιών εφηβικής ηλικίας πιστεύει ότι είναι υπέρβαρο και παχύσαρκο, χωρίς όμως να είναι στην πραγματικότητα.....

• Ποσοστό 8 - 10% των μαθητριών Λυκείου στην Β. Αμερική χρησιμοποιεί καθαρτικά (φάρμακα για την απότομη κένωση του εντέρου)
  
  
• Ποσοστό 10 - 12% έπαιρνε ανορεξιογόνα φάρμακα
  
  
• Ποσοστό 8 - 10% προκαλούσε συχνά εμετό, με κύριο στόχο την μηδενική απορρόφηση των προσλαμβανόμενων θερμίδων από ένα προηγούμενο γεύμα υψηλής θερμιδικής αξίας.
  
  
• Ο μισός αριθμός των μαθητριών (50%) είχε περιορίσει δραστικά την συνολική ενεργειακή πρόσληψη σε λιγότερες από 1200 Kcal / ημερησίως
  
  
• Δύο στις τρείς μαθήτριες επιθυμούν να διαθέτουν πιό αδύνατο σώμα

Προφανώς η επιδίωξη των νεαρών μαθητριών για την απόκτηση τέλειου σώματος τις προτρέπει έμμεσα στην υιοθέτηση ανέφικτων στόχων, αυστηρής αυτοκριτικής, παράλογων συγκρίσεων σωματικής κατάστασης ή εικόνας σώματος (τελειομανίας).

Αυτός ο εγκλωβισμός, η έμμονη ιδέα και η σχεδόν καθολική υποταγή στην προβαλλόμενη ως ιδανική εικόνα σώματος (από ΜΜΕ, διαφημίσεις, μόδα, περιοδικά, καταστήματα καλλυντικών, καλλιτεχνικό στερέωμα) προκάλεσε "πανικό" κυρίως σ' αυτήν την ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα του πληθυσμού.

Όσο μεγαλύτερη ήταν η διαφορά ανάμεσα στην πραγματική και στην επιθυμητή εικόνα σώματος, τόσο περισσότερο αυξανόταν η πιθανότητα χρήσης ανορθόδοξων πρακτικών αδυνατίσματος (χρήση διουρητικών, καθαρτικών, αυτοπροκαλούμενου εμετού, καπνίσματος).

Ταυτόχρονα παρατηρούνται: συγκεγχυμένη και ασταθής ψυχοσυναισθηματική κατάσταση, συνεχής ενασχόληση με δίαιτες αδυνατίσματος (ακραίας στερητικής μορφής) που εξελίσσεται σε χρόνια παθολογική συμπεριφορά, συνοδευόμενη από έντονες ψυχολογικές διαταραχές.
Πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα, ότι ο φόβος δυσάρεστης "κοινωνικής" κριτικής και η συστηματική εφαρμογή αυστηρών διαίτων θεωρούνται προγνωστικοί παράγοντες για την εμφάνιση διατροφικών διαταραχών στην εφηβική ηλικία.  Δεν είναι καθόλου σπάνια διάφορα φαινόμενα κοινωνικού "ρατσισμού" στα σχολεία έναντι της παχυσαρκίας (...), με εξευτελισμό, κοροϊδία και συστηματική ταπείνωση από συμμαθητές (αγενείς παρατηρήσεις, μη κολακευτικά πειράγματα, ειρωνικά σχόλια και διάθεση). Οι επιπτώσεις από το φαινόμενο αυτό είναι εξαιρετικά δυσάρεστες και ανυπόφορες για την πλειοψηφία των υπέρβαρων κοριτσιών εφηβικής ηλικίας, που διαθέτουν ευαίσθητο χαρακτήρα και είναι πολύ ευάλωτα στην κριτική.

Η θεραπευτική αντιμετώπιση του βουλιμικού ασθενούς απαιτεί μόνιμο ενθουσιασμό και ένθερμο ενδιαφέρον από τον θεράποντα γιατρό.

Η αποκατάσταση της φυσιολογικής συμπεριφοράς στο φαγητό, η αναζήτηση επαρκούς ψυχοσωματικής ισορροπίας μέσω βελτίωσης της ποιότητας ζωής (life - style changes) και η γνωστικο-συμπεριφορική εκπαίδευση (behavioral therapy) του ασθενούς αποτελούν τις θεμελιώδεις αρχές / κριτήρια για την επιτυχία της απόλυτα εξατομικευμένης θεραπείας κάθε ασθενούς. 

Η ψυχολογική αξιολόγηση μιάς παχύσαρκης ασθενούς είναι μια σημαντική διαγνωστική εξέταση. Από τις ψυχιατρικές διαταραχές, εκείνη που δημιουργεί διαγνωστικό πρόβλημα είναι η κατάθλιψη. Δηλαδή, δεν είναι σαφές κατά πόσο η κατάθλιψη οδήγησε στην διαταραχή της διατροφής ή το ακριβώς αντίστροφο...

Υπάρχει απόλυτη ανάγκη διαπροσωπικής ψυχοθεραπείας και συμβουλευτικής καθοδήγησης για τον έλεγχο των μηχανισμών άμυνας και της "επαφής" του ασθενούς με τα συναισθήματά του. Κυρίως εναντίον της απογοήτευσης και της ανασφάλειας...

Παρατηρείται πλήρης ομοφωνία των ερευνητών στην διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία, ότι στους παχύσαρκους βουλιμικούς (ή Binge eaters) ασθενείς οι καθαρά διαιτητικές μέθοδοι (ως αγωγή αδυνατίσματος) είναι , στην περίπτωση που δεν συνδυάζονται με ειδική γνωστικο-συμπεριφορική θεραπεία (έμφαση στην αυτοεκτίμηση, αυτογνωσία, διαιτητική εκπαίδευση, ξεκάθαρη προσωπική ταυτότητα, πρόληψη υποτροπών). 

Μόνον όταν σταματήσουν οι κρίσεις βουλιμίας για ένα χρονικό διάστημα μηνών (επειδή συμβαίνουν πολλές υποτροπές) θα πρέπει μια υπέρβαρη ασθενής να επιχειρήσει μια λογική μορφή δίαιτας. Η ίδια ασθενής θα πετύχει και θα διατηρήσει τη πολυπόθητη μείωση του βάρους της μόνο εάν διαθέτει ισχυρή δυναμική θέλησης, κίνητρα, επιμονή, προθυμία και εάν είναι προετοιμασμένη να αλλάξει τον τρόπο ζωής της... Στην περίπτωση που δεν είναι διατεθειμένη να τηρήσει αυτούς τους όρους τότε δεν θα έχει νόημα να επιμένει διαρκώς σε "επιθετικές" δίαιτες αδυνατίσματος.... Όμως ποτέ δεν αποδέχεται τις αδυναμίες της και τις συνεχόμενες αποτυχίες της, θέτοντας στόχους που είναι απρόσιτοι... 

Σαν να αρνούνται την αρρώστια τους !!!

Τα επεισόδια πολυφαγίας στις περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζονται όταν το άτομο είναι μόνο του... Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν... Όταν θα λείψει η διασκέδαση, η συντροφιά, η επικοινωνία τότε είναι σίγουρο ότι θα καταφύγει σε άλλες λύσεις - υποκατάστατα 

(ποτό, κάπνισμα, φαγητό), με τελικό αποτέλεσμα τη σοβαρή επιδείνωση της ψυχικής του κατάστασης... Δηλαδή, όσο περισσότερο τρώει τόσο πιο "πλήρης" νιώθει έναντι στο "κενό" και τη μοναξιά.

Δεν είναι καθόλου σπάνιες οι παρακάτω σκέψεις απόγνωσης:

• "Δεν μπορώ να ελέγξω καθόλου τον εαυτό μου... Δε με νοιάζει καθόλου, θα φάω για τελευταία φορά".
• "Εφ' όσον υπέκυψα πάλι, δεν αξίζω τίποτα, θα προτιμούσα να ανοίξει η γή να με καταπιεί, δεν θα τα καταφέρω ποτέ να αδυνατίσω".
• "Έχω μια πολύ καλή οικογένεια, μερικούς τόσο καλούς φίλους, ένα φανταστικό αγόρι, αξιοζήλευτη επαγγελματική καρριέρα,
• "Κάντε με να αδυνατίσω γιατρέ, έστω και με τη βία αν χρειαστεί".
• "Δεν θέλω να είμαι έτσι, αλλά δυστυχώς, το φαγητό μου κανονίζει τη ζωή μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε μερικές φορές οι σκέψεις του φαγητού με απασχολούν κάθε λεπτό και η μέρα περνάει, μετρώντας τον χρόνο από την τελευταία φορά που έφαγα μέχρι την ώρα που θα ξαναφάω ! Εξακολουθούν να με βασανίζουν οι ενοχές σχετικά με το κάθε τι που τρώω, εκτός αν νηστεύω. Ονειρεύομαι την "τέλεια" ημέρα που δεν θα έχω όρεξη, σκέψη, επιθυμία ή πειρασμό να φάω. Συχνά απελπίζομαι πως δεν θα βρώ ποτέ μια λύση...".

1. Αγαπήστε το σώμα σας, τον εαυτό σας (επανεξέταση & μεταστροφή των προτύπων από αισθητικά σε πρότυπα υγείας).
   
   
2. Αναγνώριση αρνητικών σημείων για πρόληψη υποτροπών (αιτίες πυροδότησης παρορμήσεων)
   
   
3. Επανάκτηση της αυτοεκτίμησης, με την εμπιστοσύνη στις πραγματικές προσωπικές δυνατότητες, την δημιουργία ρεαλιστικών στόχων και προτεραιοτήτων (Positive Thinking).
   
   
4. Θετική ενδυνάμωση και αυτοενίσχυση προσωπικής συμπεριφοράς (ενθάρρυνση, κίνητρα) με την αποδοχή των παρακάτω θέσεων / στάσεων:
   
   
1. Ιδανικό και απόλυτο δεν υπάρχει
   
   
2. Έμφαση στην προσωπική βελτίωση (προσπάθεια) και όχι στο απόλυτο ξεπέρασμα του στόχου (αποτέλεσμα).
   
   
3. Κάποιες φορές, περισσότερες ή λιγότερες (δεν έχει σημασία), βιώνω το συναίσθημα της νίκης, της κατάκτησης αλλά συνεργάζομαι και με την αποτυχία, η οποία θα μου φέρει την επιτυχία στο επόμενο βήμα.
   
   
4. Έχω τον έλεγχο της ζωής μου, δηλαδή ξέρω ποιός είμαι, το βάρος μου δεν με ανησυχεί πιά και το φαγητό δεν κυριαρχεί τόσο πολύ στις σκέψεις μου... Εξακολουθώ να είμαι υπέρβαρη, αλλά δεν νιώθω σαν ελέφαντας όπως άλλοτε. Νιώθω σιγουριά για τον εαυτό μου, σκέφτομαι θετικά (αυτοεπιβεβαίωση). Κατανοώ τί συμβαίνει μέσα μου και αγαπώ το σώμα μου με τα ελαττώματά του.
   
   
5. Απαλλαγή από το σύνδρομο της "ακατάπαυστης" δίαιτας και από παράλογες συγκρίσεις.
   
   
6. Ενημέρωση για τις ιατρικές συνέπειες και παθολογικές επιπτώσεις για την υγεία της ψυχογενούς βουλιμίας, ανορεξίας, επεισοδιακής ανεξέλεγκτης πολυφαγίας.
   
   
7. Απόκτηση και εφαρμογή υγιών διατροφικών συνηθειών, με τη διατήρησή τους εφ' όρου ζωής.
   
   
8. α μάθει ο ασθενής να απολαμβάνει το φαγητό του.
   
   
9. Να αποχαρακτηρίσει διάφορα τρόφιμα που θεωρεί "παχυντικά", "επιτρεπόμενα" κλπ.
   
   
10. Ενίσχυση των τεχνικών αυτοελέγχου των διαιτητικών αποκλίσεων και του τρόπου αυτοαξιολόγησης (stimulus control) :
    
    
1. Αυτοπαρατήρηση (Self - monitoring) μέσω ημερησίων διατροφικών και συναισθηματικών καταγραφών (σε εβδομαδιαία βάση) δηλαδή πού, πως  και  γιατί  έφαγαν συγκεκριμένες τροφές.
   
   
2. Εφαρμογή της θεωρίας των 4 "μόνο" (μόνο στην κουζίνα, μόνο στο τραπέζι, μόνο καθιστός, μόνο  σε  πιάτο).
   
   
11. Σταδιακή συνειδητοποίηση των καταπιεσμένων αισθημάτων και ανικανοποίητων αναγκών του ατόμου.
    
    
12. Μικρές εξωτερικές παρεμβάσεις – αλλαγές στον τρόπο χτενίσματος, μακιγιάζ, ντυσίματος.
    
    
13. Αποφυγή άρνησης, συνεχούς απομόνωσης με την αποδοχή της εικόνας του σώματος και τη βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεων (ευεργετική διαχείριση και αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου).
    
    
14. Συστηματική  ενασχόληση  με  δραστηριότητες  μακριά  από  το  σπίτι (π.χ.  άσκηση /  άθληση).
    
    
15. Αλλαγή της στάσης και επανεκτίμηση του σωματικού βάρους σε λογική, ρεαλιστική βάση.