
Διαταραχές Διατροφής (Eating Disorders)
Ως συνέπεια, επηρεάζονται η ψυχική σας υγεία και ισορροπία, οι σχέσεις σας αλλά και οι καθημερινές σας δραστηριότητες.

Πηγή δεδομένων : http://www.eating-disorders.com
">Από τα διαγνωστικά κριτήρια της ψυχογενούς βουλιμίας ξεχωρίζουν τα παρακάτω:
- Επανειλημμένα επεισόδια περιστασιακής και ανεξέλεγκτης πολυφαγίας (ή διατροφικής υπερβολής), παρ' ότι το άτομο μπορεί να είναι ελλιποβαρές. Ένα επεισόδιο υπερφαγίας (binge eating) χαρακτηρίζεται από κατανάλωση σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο (π.χ μέσα σε 2 ώρες) μιας ποσότητας τροφής, σαφώς μεγαλύτερης από αυτή που θα μπορούσαν να καταναλώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονικής περιόδου (υπό φυσιολογικές συνθήκες).
- Αίσθηση απώλειας ελέγχου στην κατανάλωση τροφής κατά τη διάρκεια του επεισοδίου (όπου το άτομο νιώθει ότι δεν μπορεί να σταματήσει να τρώει ή να ελέγξει το τι και πόσο πολύ τρώει).
- Επανειλημμένη, ακατάλληλη και υποτροπιάζουσα συμπεριφορά προκειμένου να αποτραπεί η ανεπιθύμητη αύξηση βάρους, όπως : Aυτο-προκαλούμενοι έμετοι, κατάχρηση καθαρτικών, διουρητικών, κατασταλτικών της όρεξης, ψυχοτρόπων ή άλλων φαρμάκων, νηστεία (πλήρης αποχή από το φαγητό), εξουθενωτική σωματική άσκηση.
Τόσο τα επεισόδια υπερφαγίας, όσο και η ακατάλληλη διορθωτική συμπεριφορά εμφανίζονται, κατά μέσο όρο, τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα για ένα διάστημα 3 μηνών. Η αυτoεκτίμηση και ο αυτοέλεγχος μειώνονται υπέρμετρα λόγω του βάρους, του σχήματος και της εικόνας του σώματος.
Διαγνωστικά κριτήρια για Ψυχογενή Βουλιμία (Bulimia Nervosa) κατά την διεθνή ψυχιατρική ορολογία και το διεθνές σύστημα ταξινόμησης DSM - IV (1994) και ICD - 10 των ψυχικών παθήσεων.
Συνοπτικά, δηλαδή, πρόκειται για εθιστική συμπεριφορά, μια υστερική κατάσταση με επαναλαμβανόμενες ψυχαναγκαστικές κρίσεις λαιμαργίας, "ψεύτικης πείνας", με απώλεια αυτοέλεγχου (του είδους και ποσότητας τροφής), μυστικότητα (Secrecy), μειωμένη αυτοπεποίθηση και άσχημο ψυχολογικό "υπόβαθρο" (συχνές τύψεις, μελαγχολία, ντροπή, εκνευρισμό, απομόνωση), εύκολη δικαιολογία για εκτόνωση - "καταφύγιο", το φαγητό δηλαδή δρα ως αγχολυτικό !!! Μερικές φορές αντανακλάται ως ένα "Βουνό" μίσους, δηλαδή μια εσωτερική "διαμάχη - εκδίκηση" του ατόμου με κάποια συγκεκριμένη "απαγορευμένη" τροφή, την οποία έχει "στερηθεί" για μεγάλο χρονικό διάστημα (ως ανταμοιβή, ως μορφή αποζημίωσης).
- Ο ρυθμός πρόσληψης τροφής είναι πολύ ταχύτερος του φυσιολογικού
- Η πρόσληψη τροφής συνεχίζεται μέχρι του σημείου δυσάρεστης αίσθησης κορεσμού (καταναλωτική μανία)
- Η πρόσληψη μεγάλων ποσοτήτων τροφής γίνεται ενώ απουσιάζει η φυσική αίσθηση της πείνας
- Το άτομο τρώει κρυφά (μόνο του), επειδή ντρέπεται για το πόσο πολύ τρώει
- Αισθάνεται απέχθεια και μίσος για τον εαυτό του, κατάθλιψη ή έντονες ενοχές μετά το επεισόδιο υπερφαγίας.
Η ψυχογενής βουλιμία αποτελεί την συμβολική έκφραση μιας ψυχικής σύγκρουσης , μια μορφή συμβιβασμού ανάμεσα στην επιθυμία και την "άμυνα" του οργανισμού στο πάχος. Είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης βιολογικών, ψυχολογικών, συμπεριοφοριολογικών και πολιτισμικών παραγόντων.
Να σημειωθεί ότι εμφανίζεται χαμηλή συχνότητα διατροφικών διαταραχών στις μαύρες γυναίκες (Αφρικανικής Καταγωγής), οι οποίες μάλιστα, εκφράζουν σχετική ικανοποίηση με το σώμα τους (!!!) ανεξάρτητα του βαθμού παχυσαρκίας.
Για την διερεύνηση Δευτερογενούς Ψυχοπαθολογίας των διατροφικών διαταραχών θα πρέπει να γίνει:
- Αναγνώριση πιθανών ψυχικών τραυματικών εμπειριών στο ιστορικό του ατόμου
- κατάθλιψη, διαταραχές προσωπικότητος, αδυναμία επίτευξης υψηλών στόχων).
- Διερεύνηση αιτίων αποτυχίας από προηγούμενες απόπειρες αδυνατίσματος.
- Διερεύνηση οικογενειακών προβλημάτων (ακόμη και πληροφορίες από συγγενείς).
- Διερεύνηση κατάχρησης εθιστικών ουσιών.
Αν και δεν είναι πάντοτε σίγουρο ότι το συγκεκριμένο αυτό ιστορικό αποτελεί την αιτία ή το αποτέλεσμα των διατροφικών διαταραχών, γεγονός είναι ότι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, διότι πιθανότατα παρεμποδίζει την αποτελεσματική θεραπεία (κίνδυνος διαγνωστικού σφάλματος).
Είναι πλέον αναμφισβήτητο, ότι το να μάθει κανείς να ελέγχει την συμπεριφορά του στο φαγητό έχει κρισιμότατη σημασία για την αποφυγή της παχυσαρκίας, και των διατροφικών διαταραχών.
Ο ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ

- ένα σύμπλεγμα νευρώνων του υποθάλαμου
- ένα πολύπλοκο δίκτυο ορεξιογόνων - ανορεξιογόνων νευροπεπτιδίων (όπως π.χ η δράση της σεροτονίνης)
Στους βουλιμικούς ασθενείς φαίνεται να επικρατούν διαταραχές στη λειτουργία και δράση των μηχανισμών κορεσμού, όπως π.χ η υπερμεγέθυνση της χωρητικότητας του στομάχου και η καθυστερημένη γαστρική εκκένωση.
Η τροφή, εκτός από τον σημαντικό της ρόλο στη βιολογική επιβίωση του ανθρώπου, λειτουργεί και ως υποκατάστατο συναισθηματικής ικανοποίησης ή έλλειψης.
Η απόφαση του ανθρώπου να φάει ή όχι (ή ακριβέστερα το τί να φάει και το πότε να σταματήσει) είναι ιδιαίτερα πολυσύνθετη, ακροβατώντας στα θολά όρια ανάμεσα στην ελεύθερη θέληση και τη δύναμη της βιολογίας.
Τρώμε για πολλούς λόγους:
Για να ικανοποιήσουμε βασικές ανάγκες επιβίωσης, αλλά και για την αντλούμενη ηδονή, ή και για να κατευνάσουμε, ή να ξεφύγουμε από εσωτερικές ψυχικές συγκρούσεις.
Οι κυριότεροι προδιαθεσικοί παράγοντες πρόκλησης των επεισοδίων ανεξέλεγκτης υπερφαγίας έχουν περιγραφεί ως εξής από τους ασθενείς αυτούς:

- Διαταραχές μεταβολισμού (συχνές αυξομειώσεις βάρους, ανεπάρκεια ωραρίου + ποσότητας γευμάτων)
- Γενικευμένη κατάσταση χρόνιας κόπωσης - εξάντλησης
- Εξασθένιση πνευματικών επιδόσεων
- Δυσμηνόρροια, αραιομηνόρροια
- Τριχόπτωση
- Υποχώρηση ούλων
- Επώδυνες φλεγμονές στομάχου & οισοφάγου
- Δερματικά προβλήματα (ραγάδες) λόγω των απότομων μεταβολών του σωματικού βάρους
- Νευρικές κρίσεις με έντονες συναισθηματικές διαταραχές (καταθλιπτικές καταστάσεις με παροδικές τάσεις αυτοκτονίας)
- Απώλεια μυικής και οστικής μάζας
- Σιδηροπενική αναιμία

Η έναρξη των διαταραχών της διατροφικής συμπεριφοράς παρατηρείται σε ηλικία μεταξύ 14 και 16 ετών.
Για τον γενικό πληθυσμό η συχνότητα εμφάνισης της ψυχογενούς βουλιμίας (Bulimia Nervosa), στο γυναικείο φύλο κυμαίνεται μεταξύ 1 -3 %, ενώ στον συνολικό πληθυσμό των παχύσαρκων ατόμων (άνδρες & γυναίκες) παρουσιάζει διακύμανση εώς 5 - 7%, με πολύ μεγάλη ευκολία εγκατάλειψης των προγραμμάτων απώλειας βάρους.
Η συχνότητα της διαταραχής της επεισοδιακής υπερφαγίας (Binge Eating Disorder) αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ότι κυμαίνεται από 25% εώς 55% στον πληθυσμό των παχύσαρκων ατόμων που συμμετέχουν σε προγράμματα θεραπείας της παχυσαρκίας (ενώ στον γενικό πληθυσμό 3-5%). Για την Ευρώπη, ποσοστό 75% των γυναικών θεωρεί πως έχει πρόβλημα αυξημένου σωματικού βάρους, ενώ στην πραγματικότητα μόνο το 25% είναι πράγματι παχύσαρκες (σύμφωνα με τις επιστημονικές πρότυπες σωματομετρήσεις). Εκτός από αυτό, πάνω από το ήμισυ του γυναικείου πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο ακολουθεί κάποια μορφή δίαιτας, μέσα στον χρόνο.
Μία από τις συνήθεις παρανοήσεις είναι ότι όλοι οι βουλιμικοί ασθενείς είναι παχύσαρκοι... Τα βουλιμικά άτομα διατηρούν φυσιολογικό βάρος με τη βοήθεια ενός μηχανισμού εξισορρόπησης (επανάκτησης ελέγχου), που έχει ως βασικό εργαλείο την πρόκληση εμετού.
Ανεξάρτητα από το σωματικό βάρος, τα άτομα που εμφανίζουν διαταραχή ελέγχου της πρόσληψης τροφής (Binge Eating) παρουσιάζουν συχνότερα ψυχιατρικές και συμπεριφεριολογικές διαταραχές με υψηλή βαθμολογία σε κλίμακες ψυχοπαθολογίας.
Γίνεται εμφανής η ψυχοπαθολογική φύση αυτής της νοσογόνου κατάστασης, με τις αναμφισβήτητες οργανικές επιπτώσεις κι επιπλοκές που δημιουργεί:
Αδικαιολόγητος εκνευρισμός, Aπομονωτισμός, Aνασφάλεια, Συναισθηματική αποξένωση (ο ασθενής δεν αναφέρει σε κανέναν αυτό που του συμβαίνει), Γενικευμένη αίσθηση ανικανοποίησης στη ζωή του ασθενούς, Παραμόρφωση του σωματικού "εγώ", χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης, αίσθηση αλλοιωμένου επιπέδου συνείδησης (κατάσταση φυγής), σύνδρομο του "μονίμως αδικημένου", σαφής υποβάθμιση της ποιότητος ζωής, σεξουαλική παθητικότητα, οδυνηρά συναισθήματα με τύψεις, θυμό, ενοχές, μελαγχολία.
Κατά την "διαδικασία" της κρίσης οι ασθενείς μηχανεύονται - σκηνοθετούν απίστευτους τρόπους μυστικότητας, αφού τα βουλιμικά επεισόδια (ή οι κρίσεις υπερφαγίας) κατά κανόνα "προσχεδιάζονται" δηλαδή οι τροφές αποθηκεύονται ώστε να καταναλωθούν σε χρονική στιγμή που δεν υπάρχει πιθανότητα να διακοπεί αυτή η "δραστηριότητα" από άλλους εξωγενείς παράγοντες.
- Αντίληψη του σωματικού μεγέθους
- Υποκειμενική ικανοποίηση κι έντονη ανησυχία για το σωματικό μέγεθος
- Συμπεριφορά ανάλογη, ώστε να αποφευχθεί μια αρνητική εικόνα σώματος
Στις διαταραχές της αντίληψης της εικόνας σώματος οι σωματικές διαστάσεις παρερμηνεύονται και υπερτιμώνται εμμένοντας σε απειροελάχιστα ελαττώματα (π.χ μερικά ίχνη κυτταρίτιδας), ή σε μία σιλουέττα που ποτέ δεν πρόκειται να αγγίξει μια "ανέφικτη" τελειότητα. Το άτομο προσπαθεί να αποφύγει την ίδια του την εικόνα από προσωπικές φωτογραφίες, καθρέπτες, Video... Σκέπτεται μόνον αυτά που δεν του αρέσουν στο σώμα του κι εξακολουθεί να αφήνει αυτές τις αρνητικές σκέψεις να καθορίζουν την συνολική του εντύπωση, παρ' ότι γνωρίζει πως έχει φυσιολογικό βάρος !
Η διαστρεβλωμένη σωματική εικόνα και η έλλειψη ικανοποίησης από αυτήν έχει ενοχοποιηθεί τόσο στην αιτιολογία, όσο και στην διατήρηση της ψυχογενούς βουλιμίας (ή ανορεξίας). Ερωτήσεις με πολύ "δύσκολη" απάντηση είναι οι παρακάτω:
- Πως βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη ?
- Πως νομίζεις ότι σε βλέπουν οι άλλοι ?
- Πως θα ήθελες ιδανικά να είσαι ?
Αυτό το συνεχές μπαράζ της προπαγάνδας και το ανελέητο "κυνήγι" του λεπτού σώματος, μέσω του συνεχούς κύματος διαιτητικών πληροφοριών απέκτησε παγκόσμιες διαστάσεις σήμερα.... Και σαν να μήν έφθανε αυτό, η παροχή φαγητού θεωρείται στην κουλτούρα μας σημείο φροντίδας και μια από τις κύριες κοινωνικές επαφές !
- Εκπαίδευση
- Εργασιακή ζωή
- Στις κοινωνικές σχέσεις
Αυτή η δυσαρέσκεια ως προς το σώμα και ο υποσιτισμός έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ στην συντριπτική πλειοψηφία των νεαρών κοριτσιών (επιδημιολογικές διαστάσεις), που τείνει πια να αποτελέσει "φυσιολογικό" χαρακτηριστικό γνώρισμα της ηλικίας, με σοβαρότατες επιπτώσεις για τον αναπτυσσόμενο οργανισμό (αμηνόρροια, οστική πυκνότητα, σιδηροπενική αναιμία).
Είναι αξιοσημείωτο ότι ποσοστό > 50% των κοριτσιών εφηβικής ηλικίας πιστεύει ότι είναι υπέρβαρο και παχύσαρκο, χωρίς όμως να είναι στην πραγματικότητα.....
Η συχνότητα εμφάνισης διαταραχών ορέξεως και ανορθόδοξων μεθόδων ελέγχου του σωματικού βάρους κατά την εφηβική ηλικία είναι ιδιαίτερα αυξημένη (τις περισσότερες φορές μάλιστα εν αγνοία των γονέων τους) :
- Ποσοστό 8 - 10% των μαθητριών Λυκείου στην Β. Αμερική χρησιμοποιεί καθαρτικά (φάρμακα για την απότομη κένωση του εντέρου)
- Ποσοστό 10 - 12% έπαιρνε ανορεξιογόνα φάρμακα
- Ποσοστό 8 - 10% προκαλούσε συχνά εμετό, με κύριο στόχο την μηδενική απορρόφηση των προσλαμβανόμενων θερμίδων από ένα προηγούμενο γεύμα υψηλής θερμιδικής αξίας.
- Ο μισός αριθμός των μαθητριών (50%) είχε περιορίσει δραστικά την συνολική ενεργειακή πρόσληψη σε λιγότερες από 1200 Kcal / ημερησίως
- Δύο στις τρείς μαθήτριες επιθυμούν να διαθέτουν πιό αδύνατο σώμα
Όσο μεγαλύτερη ήταν η διαφορά ανάμεσα στην πραγματική και στην επιθυμητή εικόνα σώματος, τόσο περισσότερο αυξανόταν η πιθανότητα χρήσης ανορθόδοξων πρακτικών αδυνατίσματος (χρήση διουρητικών, καθαρτικών, αυτοπροκαλούμενου εμετού, καπνίσματος).
Ταυτόχρονα παρατηρούνται: συγκεγχυμένη και ασταθής ψυχοσυναισθηματική κατάσταση, συνεχής ενασχόληση με δίαιτες αδυνατίσματος (ακραίας στερητικής μορφής) που εξελίσσεται σε χρόνια παθολογική συμπεριφορά, συνοδευόμενη από έντονες ψυχολογικές διαταραχές.
Πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα, ότι ο φόβος δυσάρεστης "κοινωνικής" κριτικής και η συστηματική εφαρμογή αυστηρών διαίτων θεωρούνται προγνωστικοί παράγοντες για την εμφάνιση διατροφικών διαταραχών στην εφηβική ηλικία. Δεν είναι καθόλου σπάνια διάφορα φαινόμενα κοινωνικού "ρατσισμού" στα σχολεία έναντι της παχυσαρκίας (...), με εξευτελισμό, κοροϊδία και συστηματική ταπείνωση από συμμαθητές (αγενείς παρατηρήσεις, μη κολακευτικά πειράγματα, ειρωνικά σχόλια και διάθεση). Οι επιπτώσεις από το φαινόμενο αυτό είναι εξαιρετικά δυσάρεστες και ανυπόφορες για την πλειοψηφία των υπέρβαρων κοριτσιών εφηβικής ηλικίας, που διαθέτουν ευαίσθητο χαρακτήρα και είναι πολύ ευάλωτα στην κριτική.
Η αποκατάσταση της φυσιολογικής συμπεριφοράς στο φαγητό, η αναζήτηση επαρκούς ψυχοσωματικής ισορροπίας μέσω βελτίωσης της ποιότητας ζωής (life - style changes) και η γνωστικο-συμπεριφορική εκπαίδευση (behavioral therapy) του ασθενούς αποτελούν τις θεμελιώδεις αρχές / κριτήρια για την επιτυχία της απόλυτα εξατομικευμένης θεραπείας κάθε ασθενούς.
Η ψυχολογική αξιολόγηση μιάς παχύσαρκης ασθενούς είναι μια σημαντική διαγνωστική εξέταση. Από τις ψυχιατρικές διαταραχές, εκείνη που δημιουργεί διαγνωστικό πρόβλημα είναι η κατάθλιψη. Δηλαδή, δεν είναι σαφές κατά πόσο η κατάθλιψη οδήγησε στην διαταραχή της διατροφής ή το ακριβώς αντίστροφο...
Υπάρχει απόλυτη ανάγκη διαπροσωπικής ψυχοθεραπείας και συμβουλευτικής καθοδήγησης για τον έλεγχο των μηχανισμών άμυνας και της "επαφής" του ασθενούς με τα συναισθήματά του. Κυρίως εναντίον της απογοήτευσης και της ανασφάλειας...
Παρατηρείται πλήρης ομοφωνία των ερευνητών στην διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία, ότι στους παχύσαρκους βουλιμικούς (ή Binge eaters) ασθενείς οι καθαρά διαιτητικές μέθοδοι (ως αγωγή αδυνατίσματος) είναι , στην περίπτωση που δεν συνδυάζονται με ειδική γνωστικο-συμπεριφορική θεραπεία (έμφαση στην αυτοεκτίμηση, αυτογνωσία, διαιτητική εκπαίδευση, ξεκάθαρη προσωπική ταυτότητα, πρόληψη υποτροπών).
(ποτό, κάπνισμα, φαγητό), με τελικό αποτέλεσμα τη σοβαρή επιδείνωση της ψυχικής του κατάστασης... Δηλαδή, όσο περισσότερο τρώει τόσο πιο "πλήρης" νιώθει έναντι στο "κενό" και τη μοναξιά.
Δεν είναι καθόλου σπάνιες οι παρακάτω σκέψεις απόγνωσης:
- "Δεν μπορώ να ελέγξω καθόλου τον εαυτό μου... Δε με νοιάζει καθόλου, θα φάω για τελευταία φορά".
- "Εφ' όσον υπέκυψα πάλι, δεν αξίζω τίποτα, θα προτιμούσα να ανοίξει η γή να με καταπιεί, δεν θα τα καταφέρω ποτέ να αδυνατίσω".
- "Έχω μια πολύ καλή οικογένεια, μερικούς τόσο καλούς φίλους, ένα φανταστικό αγόρι, αξιοζήλευτη επαγγελματική καρριέρα,
- "Κάντε με να αδυνατίσω γιατρέ, έστω και με τη βία αν χρειαστεί".
- "Δεν θέλω να είμαι έτσι, αλλά δυστυχώς, το φαγητό μου κανονίζει τη ζωή μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε μερικές φορές οι σκέψεις του φαγητού με απασχολούν κάθε λεπτό και η μέρα περνάει, μετρώντας τον χρόνο από την τελευταία φορά που έφαγα μέχρι την ώρα που θα ξαναφάω ! Εξακολουθούν να με βασανίζουν οι ενοχές σχετικά με το κάθε τι που τρώω, εκτός αν νηστεύω. Ονειρεύομαι την "τέλεια" ημέρα που δεν θα έχω όρεξη, σκέψη, επιθυμία ή πειρασμό να φάω. Συχνά απελπίζομαι πως δεν θα βρώ ποτέ μια λύση...".
- Αγαπήστε το σώμα σας, τον εαυτό σας (επανεξέταση & μεταστροφή των προτύπων από αισθητικά σε πρότυπα υγείας).
- Αναγνώριση αρνητικών σημείων για πρόληψη υποτροπών (αιτίες πυροδότησης παρορμήσεων)
- Επανάκτηση της αυτοεκτίμησης, με την εμπιστοσύνη στις πραγματικές προσωπικές δυνατότητες, την δημιουργία ρεαλιστικών στόχων και προτεραιοτήτων (Positive Thinking).
- Θετική ενδυνάμωση και αυτοενίσχυση προσωπικής συμπεριφοράς (ενθάρρυνση, κίνητρα) με την αποδοχή των παρακάτω θέσεων / στάσεων:
- Ιδανικό και απόλυτο δεν υπάρχει
- Έμφαση στην προσωπική βελτίωση (προσπάθεια) και όχι στο απόλυτο ξεπέρασμα του στόχου (αποτέλεσμα).
- Κάποιες φορές, περισσότερες ή λιγότερες (δεν έχει σημασία), βιώνω το συναίσθημα της νίκης, της κατάκτησης αλλά συνεργάζομαι και με την αποτυχία, η οποία θα μου φέρει την επιτυχία στο επόμενο βήμα.
- Έχω τον έλεγχο της ζωής μου, δηλαδή ξέρω ποιός είμαι, το βάρος μου δεν με ανησυχεί πιά και το φαγητό δεν κυριαρχεί τόσο πολύ στις σκέψεις μου... Εξακολουθώ να είμαι υπέρβαρη, αλλά δεν νιώθω σαν ελέφαντας όπως άλλοτε. Νιώθω σιγουριά για τον εαυτό μου, σκέφτομαι θετικά (αυτοεπιβεβαίωση). Κατανοώ τί συμβαίνει μέσα μου και αγαπώ το σώμα μου με τα ελαττώματά του.
- Απαλλαγή από το σύνδρομο της "ακατάπαυστης" δίαιτας και από παράλογες συγκρίσεις.
- Ενημέρωση για τις ιατρικές συνέπειες και παθολογικές επιπτώσεις για την υγεία της ψυχογενούς βουλιμίας, ανορεξίας, επεισοδιακής ανεξέλεγκτης πολυφαγίας.
- Απόκτηση και εφαρμογή υγιών διατροφικών συνηθειών, με τη διατήρησή τους εφ' όρου ζωής.
- α μάθει ο ασθενής να απολαμβάνει το φαγητό του.
- Να αποχαρακτηρίσει διάφορα τρόφιμα που θεωρεί "παχυντικά", "επιτρεπόμενα" κλπ.
- Ενίσχυση των τεχνικών αυτοελέγχου των διαιτητικών αποκλίσεων και του τρόπου αυτοαξιολόγησης (stimulus control) :
- Αυτοπαρατήρηση (Self - monitoring) μέσω ημερησίων διατροφικών και συναισθηματικών καταγραφών (σε εβδομαδιαία βάση) δηλαδή πού, πως και γιατί έφαγαν συγκεκριμένες τροφές.
- Εφαρμογή της θεωρίας των 4 "μόνο" (μόνο στην κουζίνα, μόνο στο τραπέζι, μόνο καθιστός, μόνο σε πιάτο).
- Σταδιακή συνειδητοποίηση των καταπιεσμένων αισθημάτων και ανικανοποίητων αναγκών του ατόμου.
- Μικρές εξωτερικές παρεμβάσεις – αλλαγές στον τρόπο χτενίσματος, μακιγιάζ, ντυσίματος.
- Αποφυγή άρνησης, συνεχούς απομόνωσης με την αποδοχή της εικόνας του σώματος και τη βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεων (ευεργετική διαχείριση και αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου).
- Συστηματική ενασχόληση με δραστηριότητες μακριά από το σπίτι (π.χ. άσκηση / άθληση).
- Αλλαγή της στάσης και επανεκτίμηση του σωματικού βάρους σε λογική, ρεαλιστική βάση.